Eerste dagen in Ottawa!

Jawel, tijd voor mijn eerste update dacht ik zo :)

Inmiddels ben ik ‘alweer’ 4 dagen hier, klinkt kort maar het voelt al veel langer! Niet omdat de tijd zo traag gaat, maar omdat er zoveel gebeurt als je ‘nieuw’ bent! Laat ik maar gewoon vooraan beginnen..

Vrijdagavond na drie prima vluchten geland op het ‘knusse’ vliegveld van Ottawa. Het voelde alsof ik op een busstation stond (het is trouwens best groot hoor) en zo hop mijn koffer kon pakken en door kon lopen. De kofferband stond praktisch in de hal waar iedereen zo binnen kan wandelen. Geen checks, geen strenge mannen in uniform, niks. Ik keek hier behoorlijk raar van op, tot ik besefte dat het een binnenlandse vlucht was die de meeste mensen waarschijnlijk wekelijks nemen en dat dus allemaal overbodige formaliteiten zijn! De ‘strenge check’ had ik in Toronto gehad en gelukkig vond die beste man mijn verhaal prima en mag ik 6 maanden lang zonder visum in Canada zijn, hoera!

Dezelfde avond hebben Elizabeth en Shannon me naar mijn nieuwe woonplekje gebracht. Deze twee meiden hebben alle twee in Wageningen een soort van ‘stage gelopen’ en daar kende ik ze al van. Het zijn echt mijn twee superhelden, aangezien ze ongeveer alles voor me geregeld hebben: zoals gezegd kwamen ze me ophalen, ze hebben me in contact gebracht met mijn roomie Emily, gezorgd dat ik een bed heb in mijn ongemeubileerde kamer en lekker onder een deken kan slapen!

Ontzettend lief en fijn dus! Nadat ik een rondje had gelopen in het appartement (ja dat kan, leuk he!) heb ik mijn matje opgeblazen en ben ik doodmoe in mijn slaapzak gekropen. De volgende dag zou namelijk pas het bed komen, dus eerst een nachtje gekampeerd in mijn nieuwe kamer. Het weekend stond verder in het teken van bed halen met de vader van Shannon, mijn eerste boodschappen doen (saai routine klusje wordt plots een avontuur) en genieten van een kopje koffie in een van de vele koffie tentjes hier (hoog Starbucks gehalte). Zondag werd ik nóg eerder wakker dan de dag daarvoor omdat het Light Saving Day was, jawel de klok ging een uurtje terug. Een week later dan in Nederland? Ja inderdaad, een week later. Superhandig! Dus we zijn van zes, naar vijf uur, terug naar zes uur tijdverschil gegaan.
Op zondag heb ik heerlijk Marokkaans geluncht met Elizabeth en Shannon op de ByWard Market. Een district waar vroeger de markt was, zowel overdekt als buiten,en nu al de vijfde ‘markt’ is gemaakt. Het resultaat is een knusse buurt met allemaal leuke multi-culti eettentjes, marktkraampjes en boetiekjes. Zeker een plekje om vaker rond te hangen! We zijn die dag nog door de stad gewandeld, hebben de eerst toeristische hoogtepuntjes bezocht en de route van mijn huis naar mijn stageplek gelopen.

Maandagochtend begon die stage dan echt. Ennn, ik zou willen dat ik nu heel veel kan vertellen over de dingen die ik ga doen..maar dat gaat nog niet helemaal lukken maar ik zal een poging wagen! Het komt er op neer dat het een onderzoeksgroep (een ‘lab’ genoemd, maar niet met de witte jassen en rare vloeistoffen) van 12 personen is. Deze twaalf mensen zijn enthousiaste en hele lieve PhD’ers, studenten, assistenten, van alles door elkaar. Samen vormen zij het EnRiCH Lab, een afkorting voor Resilience and High Risk Populations Research Lab .. vrij te vertalen als ‘Veerkracht en verhoogde risico populatie - onderzoeks- lab’. Het is een psychosociale onderzoeksgroep die zich richt op de gezondheid en veerkracht bij extreem persoonlijke, beroepsmatige of ‘gemeenschaps-stress’, met de nadruk op de behoeften van professionele en mantelzorgers, en het verbeteren van de paraatheid voor rampen onder hoge risico populatie. Dussss inderdaad, dat ja, bedankt Google Translate!

Het komt er op neer dat ze zich bezig houden met het onderzoeken van de ‘veerkracht’ van gemeenschappen en dan voornamelijk ten tijde van rampen, natuurrampen (overstromingen, aardbevingen, etc.) of ‘men-made’ rampen (chemische rampen, terroristische aanval, internetaanvallen, etc.). Dit klinkt allemaal nog wat wazig inderdaad, maar het wordt vast gauw duidelijker voor me. Het gaat vooral om het woordje veerkracht, wat je heel breed moet nemen. Veerkracht is het om kunnen gaan met uitdagingen om je heen (in dit geval een ramp), en het gevoel te hebben dat je grip hebt op de zaak. Want waarom kan de een overleven en eigenlijk gezond zijn terwijl hij door allerlei extreme situaties gaat, terwijl de ander ziek wordt in diezelfde situatie? Inderdaad, de meeste zullen denken aan materiële dingen die je nodig hebt (geld, gezondheidszorg) of biologisch (de een is nou eenmaal sneller ziek dan de ander) en dat is ook onderdeel van de veerkracht. Maar het psychosociale onderdeel is het gevoel dat je de situatie kunt begrijpen, dat je de zin ervan in ziet en het gevoel dat je grip hebt op de zaak. (Voor de public health studenten onder ons, dit is inderdaad een kort lesje salutogenese).
Goed… leuk dit allemaal, wat ga ik doen? In het deel van het onderzoek waar het Lab zich op dit moment op richt, draait het voornamelijk om de veerkracht van organisaties. Hoe goed zijn zij in staat om zich voor te bereiden op extreme situaties? En kunnen zij blijven functioneren als hun personeel massaal thuis op de bank ligt met een groep, of erger nog..als hun halve bedrijf plat ligt door een aardbeving? In die richting gaat mijn bijdrage de komende tijd zijn.. het is allemaal nog een beetje een ver-van-mijn-bed-show maar het gaat ongetwijfeld helderder worden komende tijd! Als ik een nieuwe versie van het hier bovenstaande heb, laat ik het jullie weten ;) Wat ik wel weet is dat de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb echt vet aardig zijn, en heel erg bereid om me alles rustig uit te leggen dus dat is fijn! Op maandag zijn we als kennismaking BeaverTails gaan eten, jawel: beverstaarten.. een typisch Canadese lekkernij (en volgens sommige zelfs Ottawa).. een soort platte, lange oliebol met daarop kaneelsuiker..Nomnomnom! En ohja, die lijkt dan op zo'n platte beverstaart ;) Morgen hebben we een eerste 'formele' meeting met als het goed is ongeveer iedereen aanwezig, dus dan denk ik dat ik wel een update krijg over het precieze plan van mijn stage.

Als luchtige afsluiting even over het in Canada zijn/wonen/leven .. het bevalt me tot nu toe fantastisch goed! Het appartementje waar ik woon is heerlijk, best groot nog: 2 slaapkamers, 2 badkamers (hoeraatje), een keuken en chille woonkamer. Ik deel dit paradijsje op de negende verdieping met Emily, geboren en getogen in Ottawa dus dat is ook wel handig. Ik woon in down-town Ottawa dus dat betekent lopend boodschappen doen, kroegjes/winkeltjes op loopafstand en dus ook de toeristische trekpleisters. Ideaal! Het uitzicht is ook weer wat anders dan het groene schilderij door de ramen van ons huisje in Wageningen. Ik wandel steeds (goed, twee keer gedaan dus) vanaf mijn stage via een andere route naar huis zodat ik de stad wat leer kennen. Vandaag de route naar het zwembad gecheckt: een enorme bak is dat! Olympische maten, wat ook betekent dat het 5 meter diep is.. sommigen van jullie zullen wel weten dat diep water niet echt mijn lievelingsding is.. maar goed, als ik later deze week mijn student card krijg ga ik toch een plonsje wagen!
Het is gelukkig nog steeds niet echt koud, paar zonnige dagen gehad dus dat betekende wel rond het vriespunt maar vandaag was het alweer best wat boven 0*C .. dus echt Winters is het gelukkig (nog) niet.
Ik moet zeggen dat het tijdverschil steeds beter went. De eerste dagen lag ik tussen 20u en 21u in bed, maar nu red ik het al zeker tot 22u haha .. nou ben ik van mezelf al een redelijke marmot, tel daar het tijdverschil en alle indrukken bij op.. en ik heb genoeg redenen om heerlijk vroeg in mijn mandje te kruipen!

Goed .. best een warrig verhaal hierboven geloof ik .. sorry! Volgende keer meer structuur en begrijpbare informatie haha! Ik ga even kijken of de foto’s willen uploaden, en anders blijft het voorlopig even bij Facebook!