Alles heeft een worst en een eind...

Voor de titel moet je Jolein en Stefan maar om uitleg vragen,...

De koffers zijn gepakt, ik heb al een paar nachtjes niet geslapen, eten gaat ook niet zo goed en mijn tranen zijn bijna op...Tijd om naar huis te gaan!
Ongelofelijk om te bedenken dat het afgelopen is, mijn grote middelbareschool-droom…Na 11 maanden genieten in een ongelofelijk anders, ooit vreemd maar zeker prachtig land moet ik hier afscheid nemen.
Ik heb afscheid genomen van mijn familie (die mooie grote poster was van hun), toen hield ik het al niet droog. Toen van de vrienden van mijn ouders (mijn Jehovamaatjes), dat viel ook niet mee. En vandaag (als ik het berichtje plaats gister) heb ik afscheid genomen van mijn vrienden, wat een hel…! En ik ben echt niet zo´n jankerd hoor, maar ik hield het toch echt niet droog!

Iedereen hier blijft maar vragen hoe ik het vond, wat ik heb geleerd, dat het zo knap is dat ik spaans spreek, wat ik het mooiste vond, of ik naar huis wil etc. etc. etc
Dat is af en toe wel een beetje vervelend maar ook wel heel lief, dat de mensen zo´n interesse tonen.
Nou vragen jullie je af, wat heb ik na 11 maanden in Ecuador geleerd? Véél te veel, dat kan ik allemaal niet bedenken. Maar ik heb de laatste maanden een lijstje bijgehouden met allerlei verschillen…dus hou je vast!
Mijn leven hier in Ecuador is anders want: ik woon hier op 2700 meter hoogte, ik eet hier bijna iedere dag rijst en kip, en deze kip is, zoals Jordi dat zo grappig zei, echte pulkkip. En bij ons thuis weten ze ik alleen maar ´wit vlees´ wil, ik hou er niet zo van om met die botjes te vechten. Ik heb ook moeten wennen aan onverwachte IK-WIL-NEDERLANDS-ETEN-aanvallen,…hmm die eerste frikandel-speciaal gaat heel lekker zijn! Maar het Ecuadoriaanse eten is ook heel erg lekker hoor! Al is het af en toe maar de vraag wat je eet, en of je het wel moet eten. Gelukkig ben ik van het eten maar een keer ziek geweest, en dat was in het duurste hotel van het jaar geloof ik. Ik heb wel een paar keer hele vreemde reacties gehad, een opgezet hoofd door onschuldige muggen, een rode, geïrriteerde huid door wie weet wat, onverwachts hoofdpijn en noem maar op. Gelukkig ren je hier dan gewoon naar de apotheek en ze stoppen wat pilletjes in een zakkie, zonder recept of bijsluiter. En als je naar de dokter moet maak je geen afspraak, je wacht gewoon tot-ie tijd heeft, en met een beetje geluk geeft-ie je korting als hij een verre bekende van je is.
Hier moet ik bijna iedere ochtend zonnebrandcrème op mijn gezicht smeren (nee ik ben dus niet bruin geworden), iedereen met een beetje geld rijdt in een dikke bak (en meestal zonder rijbewijs, kan allemaal), ik koop hier nog steeds snoepjes voor een paar cent zoals dat volgens paps en mams ´vruuger´ was, ik heb heeel veel nieuwe groenten en fruit geproefd, een beetje jammer dat die bijna nooit op mijn bord kwamen te liggen, en ik ga dan ook zeker proberen om een ´tomate de arbol´ (boomtomaat) mee naar huis te smokkelen om een boompje te planten..
De jeugd heeft hier geen telefoonabonnement maar koopt 5000 smsjes voor een maand maar die gaan er in een week of twee doorheen, ik heb eigenlijk alleen maar broodjes gegeten, hier kennen ze geen Willy van Bree-brood (wil geen reclame maken ;)), ik ben een jaar de oudste thuis geweest (dat wordt weer wennen thuis..), ik heb veel onverwachte hele mooie gave uitstapjes gemaakt, en dus veel te veel foto´s, ik zou haast vergeten dat het stoplicht hier aan de andere kant van het kruispunt staat, en als je door rood rijdt en de politie houdt je aan dan geef je ze gewoon wat dollars en er is niets aan de hand,…Het is trouwens zo rond 12u wat drukker met de politiecontroles, omdat ze dan hun middageten bij elkaar ronselen..Leuk joh die corruptie.
Ik zou zo vergeten dat mijn familie Jehova getuige zijn. Dat was ook een verassing toen ik hier net kwam wonen. Het is uiteindelijk allemaal helemaal niet zo eng of vreemd geweest. Sterker nog, af en toe was het gewoon heel veilig. Het zijn eerlijke, rustige (okay ooit misschien iets te rustig) mensen. Ik zal de zondagmiddag-basketbalpartijtjes flink gaan missen, was toch altijd heel leuk.

Goed ik schrijf mijn verhaaltje nu verder, om 1:00 .. Vandaag was namelijk de finale van de Copa Libertadores, de Champions League van Amerika (Noord, Midden en Zuid). En jawel ´ons´ Liga heeft gewonnen! Na een spannende wedstrijd, extra tijd en een penalty-reeks. De eerste keer dat een team van Ecuador deze copa wint, een hele prestatie dus! :)
Daarna kwamen Jose en Alejandro nog even, mijn twee eerste en beste vrienden. Echt leuk dus. Nu schrijf ik dit hier dus in mijn lege kamer, met twee grote koffers en een rugzak tegenover me die me lelijk aankijken. Ze zitten veel te vol met veel te weinig souvenirtjes, dat was misschien nog wel het moeilijkste van alles! Ik hoop dat ik genoeg prutsels gekocht heb. En ze lijken gewoon te roepen ´Wij willen nog niet gaaaaan!´. En zo denk ik er stiekem ook wel een beetje over. Maar gelukkig kan ik het nog niet helemaal bevatten, dat het er op zit!
Geen Spaans meer, zonder mijn familie van hier, zonder mijn vrienden, zonder onverwachte leermomenten, nieuw (veel te lekker) eten, onverwachte stemmingswisselingen, nieuwe vrienden maken, gaten in de weg, zonder nog maar een keer uit leggen dat Nederland een eigen taal heeft, dat het niet in Amerika ligt, dat het veel kleiner is dan Ecuador, dat we 4 seizoenen hebben en dat er meer is dan alleen maar Amsterdam. …

Pff ik weet niet precies wat ik moet zeggen…het is een ongelofelijke tijd geweest. Ik ben super dankbaar en blij dat ik dit mee heb mogen maken, een once-in-a-liftetime-experience. De emotionele achtbaan zal uiteindelijk in Elsendorp stoppen,..
Paps, mams, bedankt dat jullie dit voor me mogelijk hebben gemaakt…!

En natuurlijk bedankt iedereen die lieve berichtjes heeft gestuurd, kaartjes, mailtjes, telefoontjes, alles om me eraan te laten herinneren dat jullie nog steeds aan me dachten.

Trouwens even een paar waarschuwingen:
A) Ik ben absoluut NIET bruin geworden ook al heb ik een jaar in Zuid-Amerika gewoond!
B) Ik ben dan wel heel trouw naar de sportschool gegaan maar dat was meer voor de gezelligheid dan voor het sporten dus denk absoluut niet dat ik met een strak lijf terugkom.
C) Als ik terug ben, en ik praat teveel ´ooh en in Ecuador´ dan moeten jullie me daar ff aan herinneren want volgens mij kan ik niet ophouden met praten over dit lieve landje dat mijn hart heeft gewonnen.
D) Als ik de kans krijg om weer op pad te gaan, dan grijp ik die met twee handen...dus wie weet wanneer ik weer vertrek ;)

Dit was het dan toch echt, mijn laatste berichtje vanuit Ecuador! … Ik kan niet bevatten dat ik over 3 dagen in mijn eigen nestje in Elsendorp lig,..
Paps en Nico, waarschuwen jullie Tang vast want ik wil een frikandel speciaaaaal als ik thuis kom! :)