De laatste keer Wow..Afscheid nemen en thuiskomen

Augustus! Ik ben alweer 5 weken in Nederland…En nog steeds geen verhaaltje geplaatst, schandalig al zeg ik het zelf,..maar als ik nu stil gezeten had okay maar dat is net niet het geval..
Zoals ik in mijn vorig verhaaltje al had gezegd, de laatste dagen waren een chaos. Het enige wat in me omging, inpakken, afscheid nemen, oh nog meer om in te pakken, even wat eten, oh he die moet ik ook niet vergeten, ga je nog een keer mee? , ik ga naar Nederland!, nog meer in te pakken, laatste keer dat ik dit doe, laatste dat .. Je wordt waarschijnlijk al moe van het lezen, kun je nagaan hoe ik me voelde ;) Dat was dus allemaal heel hectisch, leuk en vermoeiend. Heb het overleefd, zal jullie er verder niet lastig meevallen haha.
Op donderdagochtend 3 juli stapte ik dus in de bus met alleen mijn rugzakje op want de rest zou mijn familie de volgende dag meenemen naar het vliegveld. Iedereen in de bus zat er maar een beetje rustig en bleekjes bij. Een enkeling had niet meer geslapen, de ander had keihard meegefeest met het kampioenschap van de Liga, en sommigen waren stiekem toch wel blij om naar huis te mogen. Ik weet eigenlijk niet bij welke groep ik zat, want ik had vooral het idee dat ik gewoon weer een leuk uitstapje ging maken, niet in de gaten dat dit uitstapje naar Nederland zou zijn ..
Ik heb dus ook geen emotionele rit gemaakt in de zin van ‘de laatste keer dat ik de stad uitrijd’.. Mede omdat ik ergens in me voel(de) dat ik daar zeker nog terug ga komen.
Toen kwamen we dan weer in Quito aan. Grappig detail, toen ik net aankwam, 11 maanden daarvoor, duurde de reis van Quito naar Latacunga eeeeindeloos..En nu voelden die 2 uurtjes aan alsof ik eventjes naar Gemert reed ofzo.
In Quito kregen we de eindoriëntatie…niet heel interessant, waarschijnlijk ook door het gebrek aan aandacht. Iedereen had vooral behoefte aan gewoon samen zijn, samen onze laatste avond tegemoet! We gingen dus ook heel vrolijk naar huis, toen een pickupje ons wel een lift wilde geven naar het busstation. Dus bijna twinting hyperactieve jongeren achter in zo’n bakkie, voor de laatste keer een illegale rit.
Na wat gegeten te hebben zijn we teruggegaan naar het hotel..daar heb ik een heerlijke avond gehad. De laatste keer in ONS(!) hotelletje haha. Dus maar weer de stoelen op het terras gezet, computer erbij, foto’s gekeken gekletst…gekletst…gekletst…

Toen kwamen de adresboekjes tevoorschijn, en het eerste biertje. Ja want ons jaar moest natuurlijk traditioneel afgesloten worden. Iedere keer dat we samen geweest zijn met de organisatiemaatjes hebben lekker wat gedronken. De ene keer gezellig, de andere keer iets teveel..maar okay haha .. Die avond was er dus eentje van de laatste categorie. We zijn de hele nacht diehard doorgegaan want om 3:00 werd de eerste groep opgehaald door de taxis. Onze 12 Duitsers gingen naar het vliegveld. De chauffeurs werden een beetje ongeduldig want het was natuurlijk een heel geknuffel, gejank, nog wat knuffels, bagagechecken, inladen, huilen..wat een ellende haha. En zo ging het eigenlijk de hele nacht want iedereen vertrok in groepjes. Alleen ik, twee maatjes uit Zwitserland, een meisje uit Letland en de Belgen vlogen s avonds. Dus gingen we om 8u toch maar slapen haha .. Om half 10 ben ik weer opgestaan want ik zou voor de allerallerlaatste keer afspreken met Carolina. Mijn beste maatje in Ecuador. Ze had een superlief fotoboek gemaakt, dus zelfs het ontbijt ging gepaard met tranen. Pff ..
Daarna nog een allerallerlaatste middageten met mijn familie,..en toen naar het vliegveld. Daar stond mijn oom, tante, neef en nicht, mijn huishoudster en haar dochters, Carolina en Jose..en natuurlijk mijn familie. Dat was echt een hel..
Allemaal lieve woorden, knuffels, cadeautjes en toen werd ik door de YFU begeleidster door het poortje geduwd. Ik moest naar huis.

Koffertjes zaten precies, en dan echt precies vol genoeg, rustige vlucht gehad, lekker geslapen, wat gelezen..want ik zat alleen..dus lekker tot rust gekomen. En toen kwamen we aan in Madrid. He fuck, we zitten in Europa! Aah! Helaas betekende dat weer een afscheid, van Mirjam en Antonio uit Zwitserland. Ook nog eens twee van mijn belangrijkste vrienden..dus dat was ook weer niet leuk. Linda (uit Letland) en ik moesten toen nog een uurtje wachten op onze vlucht vol met vakantiegangers naar Amsterdam.
En jawel, om 16:10 stapte ik voor de laatste keer in het vliegtuig, nu echt naar Nederland. Linda kon het niet laten om me nog eens door elkaar te rammelen toen we net geland waren, EVELIEN JE BENT THUIS, JE GAAT JE FAMILIE ZIEN, JE VRIENDJE, JE BENT ER! … Alsof mijn benen nog niet uit elkaar rammelden van de zenuwen…Bedankt Linda!
Slurf door, wandelen, trap af, lopen, trapje af, koffers pakken .. het bekende verhaal…Ik moest even aan papa denken, die daar zo vaak is gelopen..en dat wij aan de andere kant stonden, met plakkende kinderhandjes tegen het raam zodat papa ons vooral maar kon zien. Nu zijn we wat groter en dus hadden ze het iets anders aangepakt. Drie grote borden staken boven de mensenmassa uit .. met allerlei leuke teksten…Geweldig! Ik heb gepoogd fotos te maken maar ik stond zo te trillen dat die dus echt mislukt zijn…Snel koffers van die band afgetrokken, en toen kwam het moment waar ik zo vaak naar uitgekeken heb, waar ik zo’n zin in had, en waar ik zo bang voor was..Door de welbekende schuifdeuren van Schiphol…! Ze gingen open, en toen werd het zwart voor mijn ogen..haha nee grapje…Vooral blond want er kwamen drie doorgedraaide meiden (voor de duidelijkheid, mijn zussen) op mij afgerend en ik werd in de houtgreep genomen haha .. Geweldig!
Na dit knuffelterrorisme was het eindelijk zover … Daar stond mijn grote held, (papa had ik al geknuffeld ;))..Stefan!
En dan moet ik natuurlijk de Buurtjes en Jasper niet vergeten..Helemaal fijn al die mensen die je dan op komen halen .. Heerlijk!
In de auto was het zo vreemd, zo normaal en nieuw tegelijk. Onderweg werd al gevraagd wat het eerste zou zijn wat ik zou doen als ik weer thuis was. ´Een frikandel speciaal eten en dan op de bank´. Dat ging dus niet door, want we parkeerden onze auto, ik zag achter al wat auto´s staan, maar ja wist ik veel. Kom ik de tuin in, en mijn eerste reactie was ´Shit heel de tuin vol volk´.. Geweldig! Dit had ik echt niet verwacht, ook niet stilletjes gehoopt! Maaike voorop, en daarachter de hele familie en heel veel vrienden. Super! Al wist ik op dat moment niet helemaal wat ik moest zeggen,.. ik hoop dat jullie in de gaten gehad hebben dat het echt zo mooi voor me was. In een woord Wow!
En dat was misschien de laatste Wow van mijn Ecuador avontuur. Want na een geweldige avond, mét frikandel speciaal.. (Paps en Nico bedankt!) moest ik de volgende ochtend toch echt toegeven,..het zit erop!

Vandaag mijn eerste loonstrookje van de kaasboer binnengekregen, morgen op naar de intro, om daarna te gaan studeren..kortom ik zit alweer midden in het gewone leven..Wat na een jaar weg zijn toch niet altijd heel gewoon is hoor!
Het viel de eerste weken ook niet altijd mee, het wennen. Het lijkt zo makkelijk, maar zelfs ´gewoon thuis´, is niet zomaar gewoon.

Hoe moet je nou je laatste berichtje afsluiten? Met veel heel veel bedankt! Bedankt dat ik dit mee heb mogen maken, bedankt voor de leuke berichtjes, bedankt voor heel veel kleine dingen die zoveel doen. Want al is het zo´n geweldig avontuur, zo ver van huis heb je af en toe toch een duwtje in de rug nodig,…in de vorm van een mailtje, een reactie op mijn blog, een telefoontje..wat dan ook!

Dus .. dit was mijn laatste berichtje! Dan kunnen Mams en Sander ook weer vrede sluiten na een langdurige strijd om steeds de eerste, of laatste reactie te kunnen zetten ..

Op naar het volgende avontuur!
Hasta luego!

Evelien