Wow, grotere wow..Wooow!

En weer zijn we een week of twee verder geloof ik. En voor de verandering heb ik weer vanalles te vertellen. Af en toe heb ik mijn verveelmomenten, ja ook aan de andere kant van de wereld vervelen mensen zich, en dan denk ik hmm ik voer ook niet echt veel uit maar als ik dan een berichtje ga typen voor op mijn website dan blijk dat ik toch weer vanalles heb gedaan.
Allereerst ben ik gister terug gekomen van een van de mooiste reisjes die ik ooit gemaakt heb! Alleen al voor deze afgelopen vier dagen zou ik jullie een jaar naar Ecuador willen sturen haha..! Bekijk de foto´s maar en ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel! Maar goed eerst over wat er daarvoor allemaal gebeurd is..,
Zoals jullie waarschijnlijk ehm niet allemaal weten haha staat ‘mijn stad’ Latacunga bekend om haar Mama Negra feesten. Dit houdt in dat er vanaf september tot 11 november iedere week wel feesten zijn. Niemand weet precies wat de geschiedenis, het verhaal, achter dit feest is. Het komt er in ieder geval op neer dat er gefeest wordt, ook al heb ik nog geen feest meegemaakt, en iedere week trekt er wel een optocht door de straten. Zo’n optocht bestaat uit allerlei dansgroepen, uitgedost in de traditionele folklore van de regio en er lopen meestal een paar ‘Mama Negras’ mee. Dit zijn mannen, de mamas haha, die met een zwart geschminkt gezicht en een Mama Negra pop, zittend op een paard door de optocht heenrijden. Ook lopen er verschillende ‘reinigings-groepen’ mee. Zij ‘reinigen’ toeschouwers doormiddel van een dansje en met het wapperen van stokken en ze eindigen met het spugen van een drankje. Nou goed, dit is dus zo’n beetje wat een Mama Negra optocht inhoudt. Nou was vorige week woensdag de optocht van ‘Escuela Fiscal Mixta Club Rotario’, jawel een school van de Rotary. Deze school wordt financieel ondersteunt door de Rotary en is ‘Fiscal Mixta’, dit houdt in dat kinderen uit alle ‘lagen’ van de bevolking op deze school terecht kunnen. Dit komt er in werkelijkheid helaas op neer dat er voornamelijk kinderen naar school gaan van gezinnen die weinig geld te besteden hebben. Zo ook de kinderen van onze ‘empleada’. Ik had foto’s gemaakt van haar dochtertjes tijdens de optocht, en deze laten ontwikkelen voor haar, ze was helemaal gelukkig met de foto’s!
Maar Club Rotary zorgt er dus voor dat ook deze kinderen naar school gaan, en stiekem werd ik toch wel trots op papsie haha ..
Het weekend, alweer anderhalve week geleden tjeetje, waren er in Pujili, een dorpje verderop, rally-races. Ik was hartstikke benieuwd en we gingen met twee neven en een tante kijken, en in Pujili waren ook wat klasgenoten. Bij de start stonden natuurlijk allemaal mannen interessant te doen, en ik was benieuwd wat voor racemonsters er meededen aan de rally. Nou bekijk de foto’s en beoordeel zelf haha. En later werd me ook nog verteld dat het een belangrijke race was, het ging namelijk over internationale kwalificaties..Maar goed! Het parcours was afgezet met allerlei linten ‘peligro’ (gevaar), maar wat doen ze hier dan, dan ga je gewoon vóór dat lint staan. Tel daar bij op dat het gewoon op de gladde straatstenen was in smalle straatjes in de stad en je begrijpt wel dat ik me niet helemaal gemakkelijk heb gevoeld die avond maar blijkbaar was ik de enige want het publiek was uitzinnig.
Zondag zijn we weer naar Pujili gegaan om oma op te zoeken, maar die was helaas niet thuis. Toen zijn we Pujili ingegaan en hebben we de ‘trappen van Pujili’ beklommen, ik weet niet of ze een naam hebben en hoeveel het er zijn, maar ik was dood toen we bovenaan waren maar het was wel een gaaf uitzicht. Later zijn we naar een oom en tante gegaan en we hebben we, veel te veel, gegeten en gekletst was wel een gezellige dag dus.
De maandag had ik geen school, ik had mezelf de vrijdag ervoor namelijk een vrije dag bezorgd. Tijdens het tandenpoetsen dacht ik dat er iets op mijn tand zat, ik kijk en voel en spontaan valt er een stukje van mijn voortand af. Nou was dat al een stukje neptand dus het deed gelukkig geen zeer en ik schrok er ook niet zo van, in tegenstelling tot mijn familie. Goed, ’s maandags dus naar Quito naar de tandarts. Naar Quito? Ja naar Quito want wereldstad Latacunga met zijn 55.000 kent geen goede tandartsen. Mijn gastmoeder moest toch inkopen gaan doen voor winkeltje en dus ging ik met mijn gastouders naar Quito. Wat ik toen nog niet wist was dat ze een reisje naar Amerika aan het plannen waren met twee collega kleding-verkopers. We hebben dus de halve dag gespendeerd aan het wel of niet kopen van deze of toch die andere tickets naar Amerika. Om half 1 was ik aan de beurt en gingen we naar de tandarts. Ik moet toegeven dat ik stiekem toch wel een beetje zenuwachtig was, ik had geen idee waar ik terecht zou komen, wie er in mijn mond zou gaan zitten en hoe het er uit zou komen te zien. Uiteindelijk was het een moderne kliniek, was het klusje in 15 minuten geklaard en ziet het resultaat er super goed uit. En het beste was misschien nog wel dat het maar $36,- koste wat omgerekend een euro of 27 is. Dit hoef je in Nederland niet te proberen denk ik zo. Helaas mocht ik toen twee uur niet eten, gingen we daarna onze inkopen doen en at ik om 21u mijn middageten/avondeten, ik rammelde ondertussen van de honger..
Daarna volgden twee veel te lange dagen op school, en woensdag om 18u was het eindelijk zo ver, we gingen ‘op reis’ met YFU! Nadat we, de 5 uitwisselingsstudenten in Latacunga en onze area rep., verzameld hadden vertrokken we met de bus naar Quito. Na twee uur kwamen we aan bij ons hotelletje in Quito en daar bleek dat we de laatste waren die aankwamen maar goed. Was toch wel een heel fijn gevoel om Marieke, Karlijn, Laura en Robin weer te kunnen spreken! Eindelijk Nederlands, eindelijk je gevoelens fatsoenlijk uiten en eindelijk flauwe Hollandse humor! Ook werd dit de eerste keer dat ik een Ecuadoriaanse discotheek van binnen zou zien, eindelijk! Gelukkig vertelde nagenoeg alle andere 50 uitwisselingsmaatjes dat ook zij nog niet uitgeweest zijn. Het uitgaan staat hier een beetje op een laag pitje, zeker als je nog maar een jaar of 16/17 bent zoals de meesten van onze klasgenoten. Maar goed het was dus erg gezellig, en daarna hebben we met de Nederlandse meiden nog gekletst, genoten van onze laatste voorraad stroopwafels en peperkoek en boeken uitgewisseld om vervolgens te gaan slapen want de volgende dag zouden om we 7u al vertrekken.
Om 7u stonden we dus gepakt en gezakt klaar om te beginnen aan onze reis die zo’n 6 à 7 uur zou gaan duren. Het klinkt lang maar lekker bijkletsend met iedereen, rijdend door een vet landschap, op een hoogte van zo’n 4200 meter, al Orea-etend (de lekkerste chocoladekoekjes en tevens mijn nieuwe verslaving) is zo’n reis zo voorbij!
Uiteindelijk, na de laatste 15 km. hobbelen over zandweggetjes kwamen we uit bij een rivier, en daar lagen kanoes voor ons klaar. Echt helemaal geweldig, allemaal de zwemvesten aan, bagage in de boten en gaan met de banaan.. Na een vaartocht van een kwartiertje over de rivier omringd door echt supergave natuur, het oerwoud kwamen we aan bij ons hotel echt mooier dan we hadden verwacht! Die middag hebben we lekker gezwommen, heel veel gekletst met z’n allen, en ’s avonds lekker gegeten. Echt helemaal geweldig..Helaas waren er die middag ook weer die gezellig muggen die me flink te pakken hebben genomen, de rest van het weekend heb ik dus als een levende anti-muggen-spul rondgelopen.
De volgende dag stond de eerste wandeltocht op het programma door het oerwoud, maar dit was pas een voorproefje want zaterdag gingen we het ‘echte’ oerwoud pas in bleek wel. De gids vertelde ons ondertussen vanalles, ik werd gekroond tot koningin, en we bezochten een opvangcentrum voor dieren. Dit centrum, AmaZOOnico, is eigendom van het hotel en vangt dieren op die in het Amazonegebied thuishoren maar die bijvoorbeeld als huisdier gehouden zijn. Zij worden, in de gevallen dat dat nog mogelijk is, weer voorbereid om zelfstandig te leven om later uitgezet te worden. Er waren aapjes, panters (die eigenlijk een andere naam hebben maar die ik vergeten ben), papagaaien, schildpadden, tucans en nog heel veel andere mooie dieren. ’s Middags hebben we een ‘echte’ native-family bezocht. Helaas was dit zo’n standaard onderdeel van het programma en een beetje te toeristisch maar toch wel heel leuk om te zien hoe die mensen wonen en leven. We mochten ook proberen te schieten met een, ik heb geen idee hoe je het in fatsoenlijk Nederlands noemt, pijltjesblazer ofzo haha..Heb respect hoe ze beesten kunnen doden met zulke kleine pijltjes, het bleek wel weer dat mijn richtingsgevoel nog ergens in Nederland achtergebleven is.
Ook bezochten we een plaatselijk keramiek-ateliertje, en kregen we een demonstratie. In werkelijkheid duurt het zo’n 8 of 10 dagen om een schaaltje te maken. Deze schaaltjes worden gemaakt van alleen maar natuurlijke materialen, de klei uit de rivier, de vernis is een proces van bakken en schuren, de kleurstoffen zijn besjes en ze verven de schaaltjes met kwastjes gemaakt van de haren van kindermeisjes omdat deze zo fijn en sterk zijn. ’s Avonds wederom veel te lekker en veel te veel gegeten en met z’n allen doorgebracht.
De volgende dag gingen we een wandeltocht maken van zo’n 2 (uiteindelijk 3) uur door het ‘echte’ oerwoud. Nog niet helemaal het echte want dat is niet te betreden. Het was behoorlijk zwaar want de paden zijn niet mooi ‘voorgemaakt’, het gaat af en toe stijl omhoog en omlaag en dan continue de hitte. Het was gewoon super vet! De gids, zelf een ‘echte’ bewoner, vertelde vanalles over medicijnplanten, enge kriebelbeestjes en over het overleven in de jungle. Zo gebruiken ze hele grote mieren met twee soort van klauwen voor op hun hoofd als ‘hechtingen’. Wanneer ze een wond hebben klemmen ze de beestjes erop, trekken hun lijfje eraf en vervolgens blijven de klauwtjes hangen, hoe verzin je het! Later hebben we zelf ook letterlijk mogen proeven van het leven in de jungle, we hebben namelijk miertjes (nadruk op tjes) gegeten. Ze smaakten super zuur, en je merkt niet eens dat ze leven als je ze eet, vette ervaring toch! Ook konden we op een soort van open plek plek met een touw van een meter of 10 slingeren, helaas geen echte liaan maar toch. Dit was echt een vet gevoel.
Na die gave wandeltocht en een flinke lunch, want je krijgt er toch wel honger van, gingen we naar een vlindertuin. Dit was niet zo heel spannend maar toch wel mooi, en die gast in de vlindertuin vertelde vol passie over die beestjes, best wel schattig.
’s Avonds zouden we met z’n allen uitgaan in het dorp. Nou bestond dat dorp uit zo’n 1000 inwoners dus we verwachtten al niet zo veel van de discotheek maar het was nog minder dan dat. Het was meer iets van een plaatselijke soos, alleen ontbraken de bezoekers. Toen wij met ons vijftigen binnen gevallen waren kwamen er zo nu en dan wat mensen binnen kijken, ze begrepen er niks van en vertrokken vervolgens weer. Na een uurtje hadden we het wel gezien en besloten we in het hotel te gaan kletsen en sommigen hebben nog wat gezwommen. De volgende dag zouden we om 9u vertrekken. Helaas heb ik die nacht nagenoeg niet geslapen want net zoals heel veel anderen had ik flinke buikpijn gekregen na het avondeten en dit resulteerde in eh ja ‘buikloop’ zullen we het maar noemen. Ik zal jullie de details besparen maar ik heb me behoorlijk rot gevoeld. Je kunt je voorstellen dat ik flink opkeek tegen de 6 uren durende busreis. Gelukkig hebben we na twee uur een pitstop gemaakt bij een kliniek van het Rode Kruis. Ik en nog 3 anderen bleken koorts te hebben en kregen medicijnen voorgeschreven. Nu, dinsdag dus, ben ik twee dagen thuis gebleven van school en ik begin nu wel behoorlijk te leven. Van gister heb ik niet veel meegekregen, ik geloof dat ik in totaal die dag 3 uurtjes wakker ben geweest.
Goed helaas had onze trip niet echt een ‘gezonde’ afloop maar het was wel super, super, super gaaf! Het is niet te bevatten dat zo’n gave natuur in hetzelfde land is te vinden als mijn stad, hier is het zo anders! En het deed mij, en anderen ook, echt goed om even flink bij te praten over je familie, school en problemen of juist leuke ervaringen. Ik denk dat iedereen daar wel even behoefte aan had, en er zal hier en daar ook echt wel wat gaan veranderen. In ieder geval weet ik nu hoe de anderen leven, en dat inderdaad (bijna) alle ouders in Ecuador ontzettend beschermend zijn, uitgaan zeldzaam is en het heel normaal is dat je je vrijdag en zaterdagavond thuis op de bank doorbrengt. Ik zal hier vrede mee moeten vinden ben ik bang haha ..
Ik weet wel dat ik voorlopig geen twee dagen meer in bed blijf liggen, want een saaiheid! Ben nu even in de stad om dit berichtje te plaatsen, doodmoe van alleen in de auto zitten en stukkie lopen maar goed, en ik merk alweer dat ik een energiekick krijg!

Goed morgen ga ik weer naar school, en begint het normale leven echt weer, stiekem kijk ik alweer uit naar de volgende trip in februari geloof ik maar ik denk dat er in de komende maanden hier ook vanalles te beleven valt!
Gister vertelde mijn gastmoeder me dat ze een vriendin heeft die veel vrijwilligerswerk doet hier in de stad, en ik ga zeker eventjes met haar babbelen. Na bijna twee maanden hier, voel ik me zo schuldig dat ik me niet nuttiger maak dan op school..Ik ga zeker proberen om ergens aan het werk te kunnen, dat lijkt me geweldig!

Jullie horen van me!

Liefs vanuit Latacunga,.. X